Tijdens het tekenen, ontstaat er een verhaal. Eerst is dat alleen het verhaal van de maker. Maar zodra een ander naar de tekening kijkt, komt daar het verhaal van de kijker bij. Want het verhaal dat die ander bij een tekening vertelt, zegt minstens zoveel over die persoon als over de maker. En zo worden beide verhalen in elkaar verweven.
Zij droomt van de zee en dorpjes van vroeger
Deze tekening in mijn art journal is een mooi voorbeeld van hoe dit werkt. Mijn verhaal was ‘thuis en geborgen zijn’. Ik vroeg mijn Insta volgers: “Welk verhaal bedenk jij bij deze tekening?”. Dit waren de reacties:
- Een mens met zijn of haar levenspad. Op dat levenspad is de liefde voor de natuur zichtbaar.
- Geborgenheid en liefde.
- Ik zie er een dagdromer in. Dat je je ogen dichtdoet en droomt van mooie plekken.
- Ik zie een slapende vrouw die heerlijk in dromenland is.
- Peacefulness.
- Zij droomt van de zee en dorpjes van vroeger.
Mooi he? Als maker geniet ik van deze verhalen! En alle antwoorden die mijn lezers geven, dragen nog meer bij aan de geborgenheid die de tekening voor mij al in zich had.
Altijd weer die zee
Zelf had ik nog geen associatie met slapen of dromen en door deze reacties zie ik dat de ‘zee’ of ‘golf’ ook een dekbed kan zijn. Dat is zo kloppend! Want als ik me niet ok voel, ga ik graag naar de zee. Het geluid van de golven is als een soort dekbed – aan zee voel ik me geborgen. Ongetwijfeld geldt dit ook voor degene die dit erin herkende.
En dan de reactie ‘zij droomt van de zee en dorpjes van vroeger’. Het huisje is al lange tijd een thema in mijn schilderijen. Het staat symbool voor je plek vinden in de wereld. De steen-en kleivormen in het haar-landschap komen weer voort uit het project ‘Eens ging de zee hier tekeer‘, gebaseerd op het gelijknamige boek van Eva Vriend. Het boek vertelt over het droogleggen van de Zuiderzee; over hoe de zee gestolen werd van de vissers, over hoe ze altijd bleven dromen van hun zee en over een (nieuwe) plek moeten vinden in de wereld. En daarmee is de cirkel weer rond.
Zo zie je dus dat je heel veel kunt leren van de reacties op jouw tekening…
Wel of geen titel
Met mijn tekeningen wil ik verhalen scheppen; niet alleen door ze te vertellen – vooral door ze op te roepen bij anderen. Daarom geef ik vaak achteraf pas een titel. Op die manier krijg ik de kans om de onbevangen verhalen te horen. En als ik al meteen een titel geef, dan is die vaak zo abstract dat er genoeg ruimte blijft voor jouw eigen fantasie (zoals bij deze prints).
Dat samenspel tussen maker en kijker – dat is toch het mooiste van tekenen?
Vertel gerust in een reactie hoe jij de titels voor jouw tekeningen of schilderijen bedenkt en of jij de kijker hierin een rol laat spelen of juist niet…
