Little Art work in progress #2

Mijn schetsboek, dat ik in deel 1 liet zien, raakt voller en voller met schetsen, associaties en onderzoeken. Ik voel me net Alice in Wonderland; ik tuimel van het ene in het volgende, steeds dieper ‘into the rabbithole’. Van de seizoenen en mythologische verhalen over shapeshifters, zoals de Selkie, dook ik laag voor laag in oude landschappen.

Landschap vol verhalen

Alles wat we doen, elke keuze die we maken, werkt door. Het is terug te vinden in aardlagen als je gaat graven in de grond, we zien de sporen van het verleden in ons landschap, het is zelfs terug te vinden in mensen als je gaat graven naar hun verleden. Wat je voorouders hebben gedaan, doet ertoe.

Niets bestaat los van elkaar. De geschiedenis bestaat uit lagen die op elkaar zijn gebouwd en de lagen waarop we nu staan blijken niet stevig genoeg.

Uit ‘De wijsheid van de heks’

Dit roept bij mij de vraag op; hoe zorgen we voor onze aarde? Wat doen we met ons landschap? Hoe beïnvloed dat landschap – op veel plekken lelijk en vol beton – hoe we ons voelen?

Verdwalen in associaties

Verdwalend in associaties stuitte ik op Frey’s Aett; de eerste acht runen in de Noordse mythologie. De rune Isa resoneerde met mijn zoektocht. Isa staat voor ijs, waaruit Ymir is geschapen en uit hem de wereld. Isa staat dus aan het begin van de wereld. IJs is mooi en gevaarlijk. De rune staat voor vertraging, focus, voltooiing – er bestaat alleen maar nu. Ze staat ook voor bedrieglijke schoonheid, een gevaarlijk pad en aan vasthouden wat je zou moeten loslaten.

Goede daden tot in de zevende generatie

De tweede rune die mijn interesse wekte was Othila. Dit verwijst naar vrij erfgoed of grondbezit. Deze rune zegt ons dat het belangrijk is om dingen te doen waar je achter-achter kleinkinderen iets aan hebben. In de bijbel staat dat een zonde tot in de zevende generatie gevoeld wordt. Ik ben ervan overtuigd dat dit voor goede daden dan ook moet gelden.

In relatie tot Othila kwam het begrip hamingja (oud Noors voor geluk) naar voren. Haminga kwam voor als een mens die zijn of haar geluk afstraalt op zijn/haar omgeving of als een geluksgeest, vaak in de gedaante van een vrouw. Haminga kun je ook doorgeven aan volgende generaties.

Othila en Hamingja

Van deze begrippen gingen mijn creatieve poriën wijd openstaan. Ken je dat? Dat je een soort trilling voelt? Een opgetild worden? Een voelend weten van herkenning dat je op iets belangrijks bent gestuit?

Het vatte op dat moment samen wat ik voel in relatie tot transformatie. De rol die ik, wij allemaal, te vervullen hebben; streven naar het goede, het geluk doorgeven aan anderen, aan de generaties na jou.

Misschien is dit wel de drive van alle kunstenaars, schrijvers, fotografen, dansers, koks… Mooie dingen, en daarmee geluk, in de wereld brengen, dat delen met anderen. Creatieven als een soort geluksgeesten. Een nogal vrije interpretatie, maar wel een mooi idee toch?

Van onderzoek tot kunstwerk

Met de runen uit de Noordse mythologie vond ik de de sleutel tot deze collectie kunstwerken. Waar ik eerst keek naar onze niet zo goede relatie met de aarde en ons landschap, vond ik in de runen hoop en een uitnodiging om die relatie onder de loep te nemen. Een uitnodiging om te transformeren, om te kiezen voor het goede en om dat door te geven aan anderen en de generaties na ons.

Changing landscapes, changing people, changing …

De vier schilderijen hebben de titels Verdandi, Isa, Hamingja en Hamramr gekregen. Verdandi verbeeldt de draad van het heden, het nu. Isa staat voor stilstand, ontwaken en loslaten wat ons niet meer helpt. Haminga staat voor de wijsheid om het goede door te geven. Tot slot vraagt de shapeshifter Hamramr wie je wilt zijn, welke huid je wilt aantrekken. Ik stel daarmee de vraag hoe ons landschap van invloed is op mensen, hoe wij van invloed zijn op het landschap en hoe dat dan weer doorwerkt op ons.

Artistieke transformatie

Simultaan aan alle thema’s, loopt een zoektocht naar mijn eigen artistieke transformatie van de laatste jaren. Voorheen schilderde ik met acryl, maar onder invloed van Struinkunst ging ik steeds meer werken met natuurvriendelijke materialen. Tijdens het werken aan Little Art vernietig ik oude acrylschilderijen om ze te transformeren naar mijn nieuwe, gelaagde werkwijze. In plaats van het oude werk weg te gooien, maakte ik ze juist onderdeel van de reis hiernaartoe. Zo vormen ze de stabiele basis vol doorleefd karakter.

Technieken integreren

In deze serie integreerde ik weeftechnieken. Weven is immers een prachtige allegorie voor de thema’s van deze serie. Allereerst zijn er de Nornen, de lotsgodinnen, die de draden van ons leven, ons weefsel, spinnen. Tegelijk staat het weefsel symbool voor onderlinge (lots)verbanden.

En dan is er nog dit: als ik iets toevoeg aan een weefsel dat afwijkt – zoals een pluk wol – dan werkt dit door in de lagen erna. Dit past prachtig bij het thema ‘wat we doen, werkt na in de generaties na ons’. Of nu het goed is of kwaad, het duurt een hele tijd voor het (weefsel) weer is rechtgetrokken…

Traag creëren

Vier schilderijen, slechts 20×20 cm groot. Als je ze ziet hangen, zou je misschien niet vermoeden hoeveel werk eraan voorafging. Mijn werk ontstond altijd al langzaam, stap voor stap, maar dit keer voelde ik dat het nog langzamer mocht gaan. Tegelijk had mijn verhuizing van west naar oost een onvermoede impact. Ik voelde de behoefte om nog langzamer te leven, om meer buiten te zijn, om nog langzamer te creëren. Desondanks was het creatieproces niet minder krachtig. Het maakte me nog meer bewust van het werken volgens het slow art principe. Ik laat dit pad me brengen waar het heengaat, heel langzaam. Struin je mee?

Little Art vond plaats van 2 juli t/m 31 augustus 2023 bij CaroArtGallery in Deventer. Ongeveer 50 kunstenaars exposeren elk vier kunstwerken in het formaat 20 x 20 cm binnen het thema ‘Transformation’.